Net enthousiast begonnen met de opleiding staat ineens het Coronavirus voor de deur….. Het houdt ons in de greep. Ook op mijn werk is het uiteraard het gesprek van de dag. De maatregelen worden steeds strenger en grijpen steeds meer in op ons dagelijks leven en dat van de bewoners die ik verzorg. Wij van de na-oorlogse generatie hebben nooit beperkingen opgelegd gekregen. Niet meer alles kunnen doen wat je zou willen doen. Het blijft een rare gewaarwording. En dit in het jaar waarin we 75 jaar Vrijheid vieren. De bewoners waar ik voor zorg hebben dat wél al meegemaakt. De beperking van minimaal bezoek komt hard aan. Er is begrip maar ook verdriet en boosheid. Wie vraag ik om vaste bezoeker te worden? Stel ik dan mijn andere kinderen teleur. Niet meer naar het restaurant in het dorp. De bezoekjes van familie, het uitje naar het dorp, het is zo belangrijk voor deze mensen maar heel begrijpelijk, het mag even (hoe lang) niet meer. Een bewoner relativeerde het wel en ze vertelde over de oorlog en hoe dat haar geraakt heeft. Zij heeft haar studie moeten afbreken omdat het te gevaarlijk was. Iedere keer was er hoop. Nu zal het snel over zijn…. Maar dat duurde vijf jaar….. Uiteindelijk heeft ze de studie niet meer af kunnen maken. Ze trouwde, kreeg kinderen en het leven ging weer verder.
Nu is de school ook voor ons dicht.
We hebben geluk, we leven in het digitale tijdperk. Nu is er, als fysiek niet in de klas kan zitten kan, een variëteit aan mogelijkheden. Vrijdag zit ik, met gekamde haren, om 8:30u achter mijn laptop en met MS teams ga ik gewoon training krijgen. Het is dan voor mij wel weer bekend terrein met mijn achtergrond in e-learning en collaboration tools.
Iedereen veel sterkte en let op elkaar!
www.maakjijookhetverschil.nl