Ik kom thuis na een late dienst. Ik ben moe maar waarom EIGENLIJK……
De spanningen waar ik werk lopen op. Meningen over wat wel en niet kan lopen uiteen. Beschermende middelen zijn beperkt aanwezig. In onze toren is nog geen virus maar in de andere torens op ons terrein is het uitgebroken.
Landelijk werden in 1ste instantie beschermende middelen alleen maar naar de grootste brandhaarden, de IC afdelingen, gestuurd. Nu daar de piek onder controle lijkt te zijn komen de volgende brandhaarden, de verpleeghuizen, in beeld. Recentelijk is de verdeelsleutel voor toekenning beschermende middelen aangepast. Nu krijgen ook verpleeghuizen deze schaarse beschermende middelen. Hieruit blijkt niet alleen hoe gecompliceerd deze toekenning is maar ook dat deze aan verandering onderhevig is. Als de realiteit wijzigt dient hier adequaat op ingespeeld te worden, regels aangepast en uitgevoerd te worden. Deze dynamiek gaat niet samen met een omgeving van zelfsturende teams.
Ik werk in een zelfsturend team. Dit is in “normale tijden” soms al lastig maar in tijden van crisis wat mij betreft erg risicovol. Het werken in de zorg is zeer verantwoordelijk werk maar dan moet je die verantwoordelijkheid kunnen dragen. In tijden van crisis zijn uitzonderlijke beslissingen te rechtvaardigen en die moeten de "senioren" in een zelfsturend team kunnen nemen…… In uitzonderlijke situatie is er geen tijd voor een poldermodel maar past het om rationele beslissingen te nemen en door te voeren. Maar werkt dit ook zo? Neen, is het antwoord. Sommige collega’s hebben moeite om keuzes van andere te accepteren als ze niet vanuit directie of overheid zijn opgelegd.
Wat zou er van het land terecht komen als Mark Rutte een land als zelfsturend team gaat benaderen? Waarom wordt de noodtoestand uitgeroepen,? Juist als bijzondere besluiten nodig zijn en het poldermodel niet werkt.
De bewoners van het verpleeghuis zijn kwetsbaar en zorgmedewerkers lopen grote risico’s. Ik doe het werk met veel liefde en passie en probeer de moed er in te houden bij de bewoners. Via videobellen kunnen ze contact houden met hun geliefde familie. Met extra aandacht op welke manier dan ook proberen we ze kleine gelukmomentjes te geven. Het zijn minimale dingen die toch een mooie glimlach bij de bewoners bezorgen.
Maar er bekruipt me een heel angstig gevoel over wat er komen gaat. Ik realiseer me dat als het uitbreekt bij ons dat vele bewoners het niet overleven. Het maakt me oprecht boos als mensen laconiek zijn en de regels aan hun laars lappen. Dus a.j.b. keep distance, stay home (voor zover dat kan).
www.maakjijookhetverschil.nl